Öykü 2

Şakanın Böylesi

79 yazının en sıcak günlerinden biriydi. Camdan bakıp iç geçirdi .Ne vardı yani teyzesi izin verseydi de , şu gül dolu bahçede oynasaydı. Emanetsin sen olmaz . İşim bitsin beraber çıkarız demişti . Emanet ne demekti . Annen yok , gözümün önünde ol demekmiş . Akşama en sevdiği dayısı yine küçük bir supriz ile gelirdi .Nasıl bekleyecekti akşamı .

Bahçelievler’de dedesinin evinde kalmaya bayılıyordu. Üç dayı , bir teyze ile seviliyor, şımartılıyor ve  her dediği yapılıyordu. Bir hafta , on gün kalırdı. Teyzesi çok becerikli, ufak tefek ,üç bekar erkek kardeşin işini yapar , dağ gibi çamaşırları yıkar, yemekler hazırlar , üstelik çay zamanı gelince köye çay kırmaya giderdi.  Küçük bahçeli apartmanın giriş katında 3 odalı , küçük mutfağı olan evin en güzel yanı, tam pencerinin önündeki bahçenin olmasıydı. Bir sürü çocuk vardı dışarıda keşke oda çıkabilse.

“Teyze hadi çıkalım ne olur” 

“Kızım dur tamam.. Az kaldı işim bitsin söz . Melek ablanı da alıp çıkıcaz”

Melek abla üst katta oturan ilkokul müdürünün kızı. Çok tatlı biri. Yirmilerin başında. Teyzesi ile iyi arkadaşlar.

“Giderim ben bak “ diye tehdit etti teyzesini ama hiç oralı bile değildi işe dalmış kadın. Sokak kapısını açıp , kapattı . Gitti sansın da teyzesi panik olsun istemişti. Salona gidip en uç köşede , pencerenin dibinde bulunan divanın üzerine çıkıp , perdeyi de önüne çekti. Boya kalemleri ve birkaç çocuk kitabı ile minik sığınağına kurulmuştu. Bir hayli zaman sonra:

“ Suna “ diye seslendi teyzesi “Neredesin “

Ses vermedi.

“Şaka mı yapıyorsun kızım neredesin ?” Sesteki panik artıyordu. Odaya girdi sağa sola bakındı.Arka odaya koştu .Yok. Pencereden bahçeye baktı . Kimse yok. “Sunaaa “ diye olanca gücü ile bağırdı.Yok. Kendi kendine Allahım diye bağırınca , küçük kız elini azına kapayıp gülmesini bastırdı. Az daha kikirdeyecek, kendini ele verecekti. Boya kalemi elinde en ufak bir ses yapmamak için nefesini dahi tutmuş bekliyordu.Teyze hala bir ümit ile arka odalara bakıyordu. Evde olmadığına kanaat getirmiş olacak ki; anahtarı aldı ve sokağa çıktı.

Bir süre sonra aramaları fayda vermeyince , bütün mahalle karışmış, çocuk kayboldu haberi yayılmıştı. Teyze bahçe kapısının önünde feryat figan bağırıp ağlarken, içeride perdenin ardında oyuna dalmış kızın hiçbir şeyden haberi yoktu. Polis memurları gelmiş, sorular başlamıştı.

“Üzerinde ne vardı, saçı ne renkti, uzun mu, kisa mı, hanım hanım ağlamayı bırak doğru cevap ver ..” Zavallı teyze ağlamalarının arasında olanı biteni anlatıyordu. Elleri ile bağrına bağrına vuruyordu.

  “Ben anasına ne diyeceğim , Allahım al canımı al”

 “Yapma kardeş bulunur ..” dedi komşulardan biri , elinde kolonya ile sakinleştirmeye çalışıyordu. Diğer bir tanesi dönemin karışık siyasal durumu ile “Teroristler mi kaçırdı acaba” sorusu eklenince , ağlamalar iyice arttı.

Polis, ailesine haber verin, gelsinler diyerek, arama için gelen diğer polislerle aralarında konuşmaya başladılar. Ekip otoların gelmesi , telsiz konuşmaları ile iyice ortalık karışmıştı.  Birkaç kişi teyzenin koluna girerek , telefon açmak için içeri girdiler.

Küçük kız ise sebep olduklarının farkına varıncaya kadar , perdenin ardından halen saklanmaktaydı. Son son yarım saattir bu durumdan nasıl kurtulabileceğini düşünmekteydi. Tırnaklarını kemiriyordu. Napacaktı ..eyvah eyvah. Polisler çok kızardı kesin . Sonra belki onu alıp götürürlerdi. Annesi hayatta bir daha izin vermezdi başkasında kalmasına. Teyzesi nefret edicekti kesin. Herkes ona küsüp kızacaktı. Belki de annesi teyzesine küsecekti. Birden içindeki korku daha büyüdü. Bu işten kurtulmanın yolu yoktu . Teyze az sonra annesini arayacaktı. Nasıl halledecekti bu kötü şakayı. Düşün Suna düşün. Birden aklına gelen fikir ona çok iyi göründü.

Perdeyi yavaşça aralayarak başını uzattı . Odanın ucunda etrafında komşular çevrilmiş, kahrederek ağlayan , telefon numaralarını çevirmekte olan teyzesine “ Teyze… “ diye bağırıp , olanca sevimliliği ile gülümseyerek el salladı. Yüzünde kocaman bir şaşkınlık ile ona bakan teyzesi bayılırken , komşular bağrışıyordu.

Suzan A.